Ik heb het geluk dat ik in mijn werk veel bijzondere mensen tegenkom. Zo ook Lenie. Ik leerde haar kennen bij het vangnetwerk in Tilburg. Lenie schrijft prachtige gedichten. Ze heeft ze allemaal in een boekje geschreven. Ze zei dat ze het ontzettend leuk zou vinden als haar gedichten worden verspreid. Vandaar dat ik er een plekje voor maak op mijn site.

 

 

Crisis (16-01-2016)

Crisis is een heel mooi woord

En je kunt er veel van leren

 

Worden het echter crises

Dan dreig je weg te teren

 

GGZ-Kliek (08-12-2016)

Ik merk dat ik uit die GGZ-kliek moet zien te komen

Daar ben ik al hard mee bezig, ik ben er echt wel van bekomen

 

Er zijn wel andere zaken belangrijker dan de psyche of welk ziektebeeld iemand heeft

Daar komt nog bij dat er altijd heel omzichtig met ' dat soort mensen wordt omgegaan, mensen waar iets aan kleeft

 

Er worden door hulpverleners of wie dan ook ' akties' ondernomen zo van : Wees lief voor... (vul zelf maar in

Zodat die mensen -op hun beurt- weer ver staan 'in de min'

 

Hiermee bedoel ik: Zij voelen zich door hen totaal niet serieus genomen

Anders zou hen bv ook wel eens het woord worden ontnomen

 

Maar nee, je moet aardig en meegaand zijn voor ' de patient'

Dan pas voelen zij zich content

 

Dat maak je bij de ' normale' mensen (gelukkig) niet mee

Daar wordt je af en toe gewoon de les gelezen, daar wil ik dan ook wel mee in zee

 

Wij zijn ook niet onfeilbaar, dat mag best wel eens gezegd

In plaats van dat hele omzichtige gedoe, daar baal ik op den duur van als de pest

 

Moeder

Ondanks haar ziekte en die " vervelende dwangneurosen" was zij voor mij toch altijd een rots in de branding

Zij is tot haar sterfdag toe dit altijd gebleven, ook als ik haar soms eens 'opving' 

 

Dan had ze een verdrietige bui en barstte vervolgens in tranen uit bv op de wc

 

Omdat ik haar al zo'n tijd miste (in de woonkamer van "Bloemendaal') ging ik eens poolshoogte nemen en hoorde haar zachtjes snikken, zo heel gedwee

 

Ik vroeg haar wat er was en zij vertelde mij met horten en stoten, dat ze het altijd als heel naar en vervelend had ervaren dat ze haar kinderen niet zelf had kunnen opvoeden wegens haar ziekte

 

Het eerste dat bij mij opkwam was dat ik haar dat ook nooit had verweten

En ook dat ' vervangende moeders zich - voor zover ik het kon overzien - zich wel prima van hun (moeilijke) taak hadden gekweten

 

De reeds genoemde buien waren meestal maar van korte duur en dan ging mijn moeder naar de woonafdeling om de daar woonachtige " clienten " te entertainen

De ze ging gepaard met heel veel lachten van het aanwezige personeel en bewoners en ook uiteraard de bezoekers van het betreffende paviljoen

Die hoefden voor het personeel - qua lachen - niet onder te doen

 

M'n moeder reeg - terwijl zij zo over de gangen liep- de meest hilarische taferelen aaneen

Dit resulteerde dan weer in een paar lachsalvo's van de andere " kant"

 

Nu ik dit zo opschrijf , ben ik echt wel trots op het feit dat ik de humor van m'n ma ook onder mijn vleugels ' meedraag; 

 

Zeg er dan ook altijd bij: mijn gevoel voor humor heb ik van mijn - inmiddels overleden- moeder meegekregen

En zij is -voor menigeen, dus ook voor mij - een complete zegen (die humor)

 

Ook zelfspot was voor ma geen onbekend terrein, en het wordt langdradig, merk ik, voor mij is het dat ook niet

 

Drie sombere weken in bed (01-08-2017)

Het begon er successievelijk mee dat ik 'slecht' uit bed kwam 's morgens vroeg

Dit bleek steeds meer een hele strijd te worden en ja, echt een last die ik met me droeg

 

Aanvankelijk was ik nog wel alert genoeg voor een 'schop onder m'n kont

Ik zei "kom op Leen, eruit, want je maakt het nu toch echt wel bont

 

Maar allengs werden de stemmingen erger en de tijd in bed liep erg op

Totdat ik uiteindelijk niemand meer wilde zien of spreken, het werd een grote flop.

 

Het kwam daardoor zo ver dat ik met niemand meer iets afsprak en zelfs m'n telefoon liet overgaan

M'n hele energiebestand liep zwaar terug, ik haalde nergens nieuwe vandaan

 

De beroemde vicieuze cirkel was toen echt wel een feit

En waar ik steeds begon en ook op uitkwam was: Eenzaamheid

 

Hier heb ik al veel over geschreven, maar nu ook drie wekenlang als zodanig aan den lijve ervaren

Op een gegeven moment dacht ik: Moge God mij bewaren

 

Maar Herman van Veen zingt in een van zijn liederen dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn.

Daar klamp ik me dan maar aan vast. Anders smaakt het hele leven alleen maar naar azijn

Het zoveelste gedicht over eenzaamheid (14-12-2019)

 

Het is net of ik kanker heb, maar dan zonder abces

Deze ervaring bezorgt mij veel gevoelens van stress

 

Ik zou het er wel uit willen snijden

Maar helaas, het valt al niet meer te vermijden...

 

Het overwoekert je lichaam en je geest

Je voelt je bijna geen mens meer, neen , eerder een beest

 

Medicijnen helpen hier niet tegen anders was ik al lang verslaafd lijkt mij toch

Het is nou net of ik er over poch

 

Het tegendeel is waar, ik besef dat het gevoel gestaag groter wordt

Je hebt gewoon levenslang, het is voor mij echt geen sport

 

Als de gemeenschap zou overgaan tot het uitdelen van een  "lintje betreffende eenzaamheid"

Dan zou ie mij zeker toekomen, dat weet ik nu al geheid

Een Poezenstreekje (28-8-2020)

 

Goeiemorgen Kiek, daar zit je dan heel relaxed op je krabpaal

( die krabpaaltjes , die gaan bij jou niet zo lang mee helaas...)

Ze zijn op voorhand al totaal door jou gesloopt, maar dit werd jou gelukkig niet fataal

 

Je bent helemaal in je element als je zit te genieten op je krabgeval

De stukken touw vliegen in het rond zo bezeten zet jij jouw poezenklauwtjes in genoemde paal. Je doet dit trouwens voor "niemendal".

 

Puur voor je eigen plezier, neem jij dit voorwerp onder 'handen

'Ik vraag me soms af: Gaat dit niet ten koste van haar tanden?

 

Nou gezien jouw mollige lijfje lijkt mij dit totaal niet.

Een Poes met pijnlijke tandjes is een kat die nergens van geniet.

 

Maar bij jou is daar gezien de energie die vrij komt uberhaupt geen enkele sprake

Je werpt je op dit karwij en daarbij heb ik je nog geen enkele keer zien braken...

 

Je hele concentratie inzake deze paal maakt mensen echt wel aan het lachen

Voor niets anders heb je dan oog, alleen voor dit geval waarop je aan de 'lopende band' blijft raggen

 

 

Dit komt echt wel komisch over bij onze medemens

Met name als je in ogenschouw neemt jouw dikke vette pens.

 

Kiek , je bent een pretkat, door dik en dun

Je bezorgt mij en enkele andere mensen erg veel "fun"

 

Planten geef je toch ook water? (flashback pleeggezin 1960-1968)

 

Als ik een cactus was geweest dan was men gauw klaar met mij

Dan gaf men mij 1 keer per week een beetje water er bij

 

Maar ik was geen cactus, maar zoals ze dat noemen een ' moeilijke plant'.

Ik had een plens water nodig, niet uit de hand

 

En dat een paar maal per week

Opdat ik dan ook met veel zin naar m'n omgeving keek

 

Ze hebben mij daar gewoon laten verdrogen

En deden dat onbewogen

 

Dat ' mens' stond altijd in de keuken te hakken

Want ze was bijzonder goed in koken en bakken

 

Maar van affiniteit had ze (bij mij althans) nog nooit gehoord

In gedachten heb ik haar zeker wel 1000 maal vermoord

 

Poekel (25-08-2016)

Trip, trap,trip, daar komt Poekel aan

Een mooi klein kater-beestje met alles er op en er aan

 

Prachtige ogen als gif zo groen

Hij zou voor geen flimster onder hoeven doen

 

Als hij ervoor gaat zitten dan lijkt-ie wel een sfinx

Soms heeft-ie ook iets weg van een lynx

 

Voorheen als hij dorst kreeg, dan ging hij staan stampen in de gootsteen

En dan liep ik er maar weer eens heen

 

Hij wist: Als zij dan het kraantje openzet

Dan ben ik voorlopig weer gered...

Als hij op het balkon gaat staan kijken, want dat vindt hij heel fijn

Dan heeft-ie soms  'sjans' met andere poezen op het plein

 

Hij is dan helemaal in z'n element

Mijn schattige mooie poezenvent

 

Hopelijk gaat hij nog een paar jaartjes mee

Want met hem wil iedereen wel in zee